Het is weer heel lang geleden maar de reden is gekend, ik ben aan het vechten tegen artritis. De cortisone tabletten doen hun werk wel, mijn voeten zijn niet meer dik, mijn ogen zijn beter en zelfs mijn sinussen zijn redelijk open. Maar ik begin nu ook de bijwerkingen te voelen zoals veranderingen in de hormonen.
Sinds begin mei ben ik de medicatie aan het afbouwen en dat voel ik. De pijn wordt erger, ik krijg steken en lang rechtstaan wordt moeilijker. Ook zien mijn enkels er bont en blauw uit en zijn mijn voeten heel knokig geworden, zelfs in die mate dat mijn enkels nu tegen mijn schoenen schuren.
Donderdag 28 mei moet ik terug naar de reumatoloog en dan kom ik hopelijk te weten welke vorm het is en of ik er van zal genezen of niet. Ook hoop ik dat ik de pillen nu achterwege mag laten.
Maar tegelijk is er ook goed nieuws: mijn boek verkoopt beter dan ik ooit had verwacht dus daar ben ik héél blij om. Ook word ik gevraagd voor lezingen en mensen hebben steun aan mijn mails. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk mijn roeping gevonden heb.
Dit gezegd zijnde heb ik nog een bericht: ik stop met drummen. Het zat er waarschijnlijk al een tijdje aan te komen, alleen durfde ik de knoop niet doorhakken. Er rekenden namelijk zoveel mensen op mij. Maar die ziekte was een wake up call en ik kon niet langer doorgaan zoals ik bezig was.
Toch was het geen makkelijke beslissing, net dit jaar drumde ik immers al de helft van mijn leven. En het is best wel heftig om zo een groot stuk van je leven op te geven. Maar de motivatie ontbrak al enkele jaren. Misschien omdat ik gegroeid ben als mens, omdat ik mijn roeping gevonden heb, door de pijn of de combinatie van deze factoren… ik weet het niet precies. Feit is dat ik de laatste jaren met constante pijn (rug en benen) heb gespeeld en mij al lang afvroeg of het dit wel allemaal waard was. Bovendien was het slopend voor mijn gezondheid want voor en na een optreden moest ik nog alle dieren verzorgen en ‘s morgens was ik ook weer vroeg uit de veren om opnieuw voor hen te zorgen. Dat maakte dat ik slechts enkele uurtjes slaap kreeg en dat na zo een inspanning…
Dit gezegd zijnde heb ik nog een bericht: ik stop met drummen. Het zat er waarschijnlijk al een tijdje aan te komen, alleen durfde ik de knoop niet doorhakken. Er rekenden namelijk zoveel mensen op mij. Maar die ziekte was een wake up call en ik kon niet langer doorgaan zoals ik bezig was.
Toch was het geen makkelijke beslissing, net dit jaar drumde ik immers al de helft van mijn leven. En het is best wel heftig om zo een groot stuk van je leven op te geven. Maar de motivatie ontbrak al enkele jaren. Misschien omdat ik gegroeid ben als mens, omdat ik mijn roeping gevonden heb, door de pijn of de combinatie van deze factoren… ik weet het niet precies. Feit is dat ik de laatste jaren met constante pijn (rug en benen) heb gespeeld en mij al lang afvroeg of het dit wel allemaal waard was. Bovendien was het slopend voor mijn gezondheid want voor en na een optreden moest ik nog alle dieren verzorgen en ‘s morgens was ik ook weer vroeg uit de veren om opnieuw voor hen te zorgen. Dat maakte dat ik slechts enkele uurtjes slaap kreeg en dat na zo een inspanning…
Ook het feit dat ik mijn dieren moest opsluiten voor lange tijd, hen moest missen… het werd me allemaal te zwaar. Ik heb eindelijk mijn gevoel gevolgd want dit heb ik heel lang genegeerd omdat ik aan anderen dacht en niet aan mezelf.
Hopelijk betekent deze beslissing ook dat ik nu minder last ga hebben van gezondheidsproblemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten